Toen ik 12 was, schreef ik mijn eerste afscheidsbrief. Niet omdat het op dat moment logisch was dat ik – zo jong nog en kerngezond – zou komen te overlijden. Wel omdat ik toen al met alles rekening hield. Niets is zeker in dit leven. Dat leek me zeker.
“Wat als het noodlot toeslaat en vandaag mijn allerlaatste dag zou zijn? Weten mijn familie en vrienden dan wel dat ik van ze hield? Heb ik alles gezegd wat ik wilde zeggen? Weet L. dat ze mijn lievelingsarmband krijgt? En weet M. dat het me spijt, ook al heb ik dat nooit hardop gezegd?” De behoefte om een afscheidsdocument na te laten na mijn dood, is ook in de jaren daarna altijd gebleven.
Daarnaast heb ik verscheidene mensen verloren die me dierbaar waren. Zoals een vriendin die na een lang ziektebed overleed en een 5-jarige dochter achterliet. Ik heb kunnen ervaren hoe het voelt om iemand te missen die er zo ontzettend definitief niet meer is. Zoals mijn hartsvriendin die een geschreven kaart voor mij naliet, maar van wie ik jammer genoeg geen bewegende beelden meer heb. Haar lach, haar stem, ze zitten opgeslagen in mijn hart. Maar ik weet dat het mij getroost zou hebben, als ik haar nog één keer – of meerdere keren liefst – zou kunnen zien. En horen. In real life is onmogelijk, maar op film was wat mij betreft een goede tweede geweest.
VaarwelVideo is voortgekomen uit de overtuiging dat ik hierin niet alleen sta. Dat ik niet de enige ben die ofwel zelf een afscheidsvideo zou willen nalaten, ofwel zo’n video zou willen kunnen bekijken van iemand die er niet meer is. Met mijn ervaring als o.a. journalist en schrijfster kan ik anderen met geduld, respect en deskundigheid begeleiden in het vertellen van hun persoonlijke verhaal. Een verhaal dat hoe dan ook van levensbelang is.